قدرت یوونتوس کجا رفته است؟
 |
سه شنبه شب گذشته تیمی که در شهر مونیخ آلمان پیراهنی سیاه و سفید بر تن کرده بود اصلاً شبیه یوونتوس واقعی نبود. آن ها فقط لباس یوونتوس را پوشیده بودند و نام های بازیکنان یوونتوس را بر پشت پیراهن خود حک کرده بودند، این موضوع در چند مورد حتی ریش ها را هم شامل می شد، اما همه ی آن ها تنها یک کپی ناقص و ارزان از نسخه های واقعی و اورجینال یوونتوس بودند. این نمی توانست یوونتوس واقعی باشد... در همین حال بازی در مقابل پسکارای انتهای جدولی نیز دیداری بود که القا کننده ی همین احساس بود. من می ترسم که بازی همزمان در دو لیگ معتبر - سری آ ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا - عوارض غیرقابل جبرانی را بر روی مردان آنتونیو کونته جای بگذارد و ویژگی های منحصر به فردشان را نیز از بین ببرد.
ما از سال گذشته می گوییم که بیانکونری با کارکردن بیش از هر تیم دیگری در سری آ گروهی فوق العاده را تشکیل داده است. آن ها یک «ستاره» در خط حمله ندارند، بنابراین مجبورند با بازی و حرکت در میانه ی میدان و پاس های هوشمندانه اقدام به وجود آوردن موقعیت های گلزنی بکنند. نقطه ی ضعف آن ها به نقطه ی قوتشان تبدیل شد، بنابراین این مسئله آن ها را تبدیل به یک تیم بسیار غیرمعمولی می کرد. مربی جدید آنتونیو کونته مجبور بود تا در تمام طول هفته همزمانی که شش روز مداوم در حال تمرین در زمین تمرینی وینوو بودند، بازیکنانش را برای بازی ها آماده کند و سبک فوتبال مورد نظرش را در گوششان فرو کند تا همیشه آماده ی جنگیدن باشند. بردن اسکودتو مسئولیتی دیگر را برای یوونتوس دربرداشت: بازی کردن در لیگ قهرمانان اروپا پس از چند سال دوری.
این اجتناب ناپذیر بود که یوونتوس نمی تواند در حالی که بخش قابل توجهی از تمرکزش را بر روی لیگ قهرمانان اروپا گذشته است، در سری آ به یکه تازی بپردازد. تاکنون آن ها موفق شده اند که خود را در سطح بالای هر دو رقابت نگاه دارند، اما دو نمایش اخیر یوونتوس در مقابل بایرن مونیخ و پسکارای انتهای جدولی نشان می دهد که خستگی در نهایت در حال رخنه کردن در پیکره ی یوونتوس است. کاهش سرعت تیمی و کاهس بازده بازی تیمی یوونتوس، در نهایت شما را با یک یوونتوس بسیار متفاوت روبرو می سازد.
بیشترین نکته ی قابل توجه در شکست دو بر صفر یوونتوس مقابل بایرن مونیخ در مرحله ی یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، روشی بود که یوونتوس دائماً با ادامه ی آن توپ را تحت فشار از دست می داد و به باواریایی ها تقدیم می کرد. آندره آ پیرلو بدترین و مقصرترین بازیکن بیانکونری در بروز این مسئله بود، بازی سه شنبه شب او در آلیانز آرنای شهر مونیخ آلمان، دلایل میلان را برای از دست دادن این استاد خط میانی آن هم در معامله ای به صورت آزاد، برای من یادآوری کرد. هنگامی که به پیرلو زمان و فضای مورد نیاز را بدهید، او به سادگی در بهترین فرم خویش خواهد بود. اما هنگامی که او در تحت فشار قرار می دهد، پیرلو خونسردی همشیگی خود را از دست می دهد و بزرگراهی به سمت دروازه ی جانلوئیجی بوفون باز می کند. آرتورو ویدال و کلودیو مارکیزیو به عنوان محافظان و بادیگاردهای او در زمین عمل می کنند، اما بدون آمادگی کامل جسمانی این دو نیز برای حمایت و محافظت از پیرلو کافی نیستند.
مفسران ایتالیایی در شبکه های ملی در حین برگزاری دیدار بایرن و یوونتوس می گفتند: «بایرن مونیخ احتمالاً نمی تواند با همین سرعت و پرس بالا تمام طول بازی را ادامه دهد.» آن ها توانستند و این کار را هم کردند. ایتالیایی ها باید سرانجام از این فرضیه که هر تیم در طول یک بازی نیاز به استراحت - مانند یک خواب نیمروزی فوتبالی - دارد و باید حتماً از روشی که در حال بازی کردن است برای به دست آوردن دوباره ی انرژی دست بکشد، دست بردارند. در این آخر هفته بایرن مونیخ توانست قهرمانی خود را در بوندس لیگا با فاصله ی خنده دار 20 امتیاز نسبت به تیم دوم جدولی دورتموند در صدر جدول قطعی کند و برای چندین هفته ی متوالی قادر به موفقیت پیروزی در مصاف های خود با رقیبان بوده است، بدون استفاده از تیم دوم خود. یوونتوس با چند تغییر به مصاف پسکارای انتهای جدولی که تمامی شش بازی اخیر خود را واگذار کرده بود، رفت و موفق شد با نتیجه ی نزدیک دو بر یک و با کمترین اختلاف ممکن این تیم را از پیش رو بردارد، پیروزی خفیف در مقابل تیمی که یک پایش از هم اکنون در سری بی قرار دارد. پس این جای تعجبی ندارد که تیم آلمانی در مقایسه با بیانکونری بسیار سرحال و پرانرژی به نظر می آید.
شنبه شب یوونتوس پسکارا را مغلوب کرد، اما با ارائه ی یک نمایش کند، سنگین و خسته کننده. ایوان پلیتزولی نمایش خارق العاده ای را در درون دروازه انجام داد، اما با این حال هم حتی ضعف نمام کنندگی به شدت احساس می شد. این تیم واقعاً بر مبنای خواسته های کونته بنا شده است، بر اساس ثبات، استحکام، حساب شده کار کردن و سخت کوشی. خصوصیتی که از کونته هافبکی در سطح کلاس جهانی ساخت و بدون آن ها کونته صرفاً بازیکنی خوب به حساب می آمد، اما بسیار دور از یک بازیکن کلاس جهانی.
«به اشتراک گذارید»
حسین صالحی«مدیر سایت»
ارتباط با نگارنده:
